Het duatlonseizoen 2020 was fantastisch begonnen. Sandra startte met een veldloopoverwinning in de grootste en meest prestigieuze veldloop van Sevilla en omgeving (La Itálica) en vanaf dan bleef ze de overwinningen binnenhalen op elke duatlon waar ze aan deelnam. Vooral in het hardlopen heeft Sandra het laatste jaar een grote stap gezet waardoor de concurrenten vanaf de eerste run op achtervolgen werden aangewezen.
Het grote doel van het seizoen werd het EK in Punta Umbría, op zo’n 130km van Aracena. Het werd een prachtige dag: zonnetje, twintig graden, veel supporters en een uitdagend hardloop- en fietsparcours. Sandra heeft er helaas niet de prestatie neergezet waar ze op gehoopt had: een stomme stuurfout tijdens het fietsen deed haar de das om en ze moest zich tevreden stellen met een dertiende plaats. Hoe groot de teleurstelling toen was, zo blij zijn we nu dat ze die wedstrijd nog heeft kunnen meemaken. Het Coronavirus leek toen nog zo ver weg, een probleem van noord- Spanje maar niet hier.
De week na het EK zouden we samen met een Nederlandse triatlete die bij ons op trainingskamp kwam, deelnemen aan het Andalusisch kampioenschap duatlon. Tot vier dagen voor het kampioenschap leek er niets aan de hand. Tot de dag dat onze atlete aankwam… Plots werden de berichten exponentieel alarmerender. Eerst zou de wedstrijd niet doorgaan. Twee dagen later moesten we een oplossing zoeken voor onze atlete. Die kon 3 dagen na haar aankomst in Spanje alweer vertrekken… richting Parijs. Geen vluchten meer naar Nederland en heel Spanje van de ene dag op de andere in lockdown.
Einde seizoen. Vanaf die zondag, moesten we 2 weken binnenblijven. Die twee weken zijn ondertussen uitgebreid naar een maand. We mogen alleen buiten komen om inkopen te doen en dat moet alleen gebeuren. Geen wandelingen, geen fietstochten, geen duurlopen. En ook: geen trainingskampen in april.
Eerst dachten we: “Waarom mogen wij nu niet gaan trainen? In de wijde omgeving van Aracena zijn er immers geen Corona-gevallen. Daarenboven wonen wij in zo’n dunbevolkt gebied dat we uren in de natuur kunnen verdwijnen zonder ook maar iemand tegen te komen.” Het werd ons snel duidelijk toen we de beelden zagen van de ziekenhuizen waar de Corona-patiënten op de gang op de grond lagen aan een zuurstoffles. Er is geen plaats voor atleten die van hun fiets donderen. Er is geen plaats voor de gevolgen van (sportieve) risico’s. Blijf binnen, hou het veilig. Er is geen plaats meer. Het initieel onbegrip bij topsporters maakte binnen de twee dagen plaats voor empathie. Sport is op dit moment even niet belangrijk. De enige manier om de IC ruimte te geven is door binnen te blijven, de curve af te vlakken.
De regels zijn duidelijk: iedereen in huis. Je mag je hond uitlaten, tot de eerste boom en terug. Je mag inkopen doen, alleen. Overal zijn er controles en de boetes zijn niet mals: je mag 600 euro neertellen als je geen geldige reden hebt om buiten te zijn (en er zijn dus niet zoveel geldige redenen). Geen waarschuwingsperiode, vanaf dag 1 werden er flinke boetes uitgedeeld. De boodschap was voor de hele bevolking als snel duidelijk: Blijf in je kot.
Nu zijn we twee weken verder. De situatie in Spanje blijft dramatisch. In onze omgeving zijn de eerste gevallen van Corona nu ook opgedoken. We blijven binnen. Omdat we zelf niet ziek willen worden en vooral omdat we de verantwoordelijkheid dragen om zwakkeren niet te besmetten. We hopen dat de geplande trainingskampen in mei terug gewoon kunnen doorgaan en dat sporters bij ons weer de draad kunnen oppakken. Maar zover zijn we nog lang niet.